bestudeer parasieten en hun voedingsbodem

Er werken in Suriname best veel goed opgeleide Cubanen.
Hoe gaat het met de Cubanen in 2020?
Het land is bankroet. De Cubaanse peso is niks waard. De gewone mensen kunnen niets kopen in de winkels. Het volk is in de greep van -er is geen ander woord voor- volgevreten vette parasieten. De parasieten zoeken gretiger dan ooit naar manieren waarop ze hun onderdanen uit kunnen zuigen.
Een voorbeeld: vele cubanen zijn in de loop van de jaren gevlucht naar het buitenland. Deze proberen hun familie geld te sturen zodat die een bedrijfje, bv in tabak, kunnen opzetten. Dit geld moet buiten de overheid om via privé rekeningen die voor bank spelen gestuurd worden. Anders komt het sowieso niet bij de familie terecht. Op het moment dat het bedrijfje inkomsten gaat generen zegt de staat ‘dit is illegaal’ en confiskeert het.
Als je de kans gekregen hebt om te mogen studeren in de hoofdstad Havana moet je een pamflet tekenen waarmee je trouw aan de staat belooft. Alleen een single mag naar het buitenland. Want de parasieten weten dat als iemand zijn gezin meeneemt diegene voorgoed weg zal blijven. Wie het toch lukt om zijn gezin over te laten komen, wordt beschouwd als deserteur. Wil je je land bezoeken dan wordt je bij terugkomst meteen in de gevangenis gegooid. Dus de rest van je familie zie je w.s. nooit meer.
Niemand durft zijn mond open te doen en zeker niet in het leger of bij de politie want je wordt ijskoud afgemaakt.
‘Gezondheidszorg is vrij voor iedereen!’ Ben je echter ziek, moet je bv geopereerd worden, dan komen diegenen eerst aan de beurt die contacten hebben met een parasiet en geld hebben om onder de tafel door te schuiven.
Vanuit het perspectief van een parasiet is die persoon waardeloos geworden. De rest komt op de 'wachtlijst'. Denk aan een parasiet, bedenk wat zo’n beest nodig heeft en je weet hoe het eindigt. Dat eindstadium duurt heel lang als de parasiet er in slaagt om te gaan zuigen uit giften vanuit het buitenland.
Ik heb respect voor de moed van Rutte en Hoekstra die eisen stellen aan noodfondsen. Maar toch, hoe schrijnend, als mijn eigen familie door het weigeren van noodhulp dubbel pech zou hebben, zou ik een innerlijk verscheurd mens zijn.
Hoe kunnen goede leiders van deze wereld zorgen dat de voedingsaders van deze parasieten afgesneden worden?...en niet de kelen van de mensen die zich tegen uitzuiging durven te verzetten.

Suriname en Cuba kun je niet met elkaar vergelijken. De voormalige regering van Su heeft de staatskas leeggeroofd. Vlak voor de regeringswisseling is alles wat los en vast zat uit de kantoren 'meegenomen' naar huis: bureaustoelen, laptops, dienstauto’s noem maar op. Waar de politie was op dat moment weet ik niet.
Voor ons is het bijzonder dat de Surinamers die wij hier ontmoeten langzamerhand open over politiek durven te spreken. In november was dat heel anders, toen stuitte je nog op een muur.
Ik lees het het interview met Chan Santokhi, de nieuwe president. Het is in boekvorm en lijkt in allerijl geschreven. ‘We gaan Suriname redden’ heet het. Het boek had natuurlijk een propaganda doel maar ik heb er enorm veel uit opgestoken over politiek. De man weet wel waar hij het over heeft, los van de vraag of hij de reddingsoperatie zal kunnen volbrengen. Een onmenselijke klus.
Dat Suriname hard op weg is naar de afgrond was voor iedereen en alle partijen duidelijk, ook hier in Su. De gewone man houdt aan het eind van zijn salaris nog een halve maand te overleven over.
De inflatie is torenhoog! In november 2019 kregen we voor 1 Euro 8,5 SRD en nu 1/2 jaar later krijgen we 14,5. Het is zelfs 18,0 geweest. Mijn portemonnaie zit vol gloednieuw gedrukt papiergeld.
Het boek van Santokhi beschrijft o.a. het verschijnsel dat als er ergens een natuurlijke bron wordt gevonden waaraan geld te verdienen valt ineens alle focus daarop gericht wordt en de andere sectoren abrupt worden verwaarloosd.
Dit wordt hier de ‘Dutch Disease’ genoemd, de Hollandse ziekte! IK ben geen financieel deskundige du sbeetje kort door de bocht hoe ik het zeg.
Hoe dan ook, het doet me denken aan toen onze kids op 5 jarige leeftijd als schattige kleuters op hockey gingen.
De hele meute spelertjes gingen op een kluitje achter de bal aan want het naar elkaar overspelen om uiteindelijk te kunnen scoren moesten ze nog leren. Wat een zegen dat onze kinderen dit principe al van jongs af aan op hun sportclub hebben kunnen leren.

Hartelijke groet uit fascinerend SU!